Kimiz biz?
Belki de bu soru, bizi bir araya getiren ilk kıvılcım.
Ben, yaşadığım yer oldum. Arkadaşlarımı sevdim çünkü hepsi biraz bendiler. Sonra anladım: insan kendine benzeyeni çağırıyor.
Biz böyle kurulduk.

Zaman bizi eğip bükmedi, yoğurdu.
Kendimizle didişerek, toprağı eşeleyerek, bazen kırılıp bazen yeniden doğarak.
Şimdi buradayız: ben ve benler.
Adını koyamadığımız hisleri, dokununca anlatan işlerimiz var.

Kendini sürekli yeniden şekillendiren ellerimiz var. Ve hâlâ tamamlanmamış bir tarafımız var — çok şükür.

Bu topluluk, o eksik his yüzünden doğdu.
Yeni “ben”leri birlikte yaratmak için.
Yabaniyiz.
Kökümüz sağlam ama yönümüz belli değil.
Ve tam da bu yüzden güzeliz.

Bizim dönüşümümüze,
sen de dokun.
Bir parçamız ol.
Bir iz bırak.